I ўсё ж: за што, сусед, за што
Ты так ня любіш і ня церпіш,
Што аж гатоў дашчэнту сьцерці,
Душы крывіцкай хараство, –
Яе сьвятло, што зьзяе ў мове,
У кожным гуку, кожным слове,
Развой яе нязводных дум,
Яе адвечны смутак-сум,
Яе любоў і міласэрнасьць,
Яе язычніцкую вернасьць
Сваім багам, сваёй зямельцы,
Сваім сьцягам, сваёй сямейцы?
За што ж ты так яе, за што –
Ужо ня год, ня пяць, ня сто?
Ні зразумець, ні разгадаць.
I краю зьдзекам – не відаць.
Але ж і мы! Дакуль мы будзем
Над нашым Словам гвалт трываць?
Дакуль дадзім гнясьці-трымаць
Душу крывіцкую ў астудзе?
Ці не пара, ці не пара
Паклікаць з кожнага двара
На Ўсекрывіцкі Сход пасла –
Тысячакроць каб узрасла
Сілішча нашай грамады,
Каб мову – сымбаль нашай волі
Навекі вызваліць зь бяды,
Каб аніхто ўжо і ніколі –
Ні хан, ні хам, ні сват, ні брат
Ня сьмеў яе за горла браць!
Сакавік 2008 г.
|
|
